World Water Wars (90 min.)
zondag 30 december 2012
Documentaire Blue Gold: World Water Wars
Oorlogen van de toekomst zullen worden gevochten over water zoals over olie vandaag de dag, als de bron van de menselijke overleving gaat de wereldmarkt en politieke arena. Corporate reuzen, particuliere beleggers, en corrupte regeringen strijden om de controle over onze slinkende aanbod, wordt gevraagd protesten, rechtszaken en revoluties van burgers vechten voor het recht om te overleven. Vroegere beschavingen zijn ingestort door slecht waterbeheer. Kan de mensheid overleven?
woensdag 5 december 2012
Abrikozenpitten en k@nker
De geschiedenis van Laetrile
Abrikozenpitten bevatten amygdaline. Deze stof werd in 1830 door twee Franse scheikundigen geïsoleerd. Ruim 60 jaar later werd het in Duitsland uitgeprobeerd als een mogelijk antikankermiddel, maar dat onderzoek werd gestopt omdat amygdaline ineffectief was en bovendien veel te giftig. In de aanwezigheid van enzymen wordt het omgezet in glucose, benzaldehyde en blauwzuur (waterstofcyanide). Iedere lezer van detectivestories weet wat blauwzuur doet.
Maar dat was niet het einde van het verhaal. In het begin van de 50er jaren begonnen Ernst T. Krebs Sr. en Ernst Krebs Jr. een "veredelde" vorm van amygdaline te gebruiken voor de behandeling van kankerpatiënten. Deze vorm noemden zij "Laetrile". Over het hoe en waarom ze tot deze ontdekking kwamen vertelden zij verschillende verhalen. De waarheid zal wel niet meer te achterhalen zijn, evenmin als de datum van ontdekking.
Volgens de theorie bevatten kankercellen veel enzymen die amygdaline omzetten in kankerceldodend cyanide. Gezonde cellen, echter, bevatten juist een enzym dat cyanide onschadelijk maakt. Hoe mensen ooit door blauwzuur vergiftigd zijn geraakt, zal voor hen die dit verhaal geloven wel een groot raadsel zijn. De "ontdekking" van Laetrile volgde kort op die van een aantal andere vitaminen. Wat was er mooier dan Laetrile ook als vitamine te bestempelen: vitamine B17. Om vervolgens te beweren dat kanker een tekort aan vitamine B17 is. De Food and Drug Administration (FDA) trapte daar niet in en Laetrile werd niet als een geneesmiddel toegelaten.
Denk overigens niet dat er een vaste formule voor Laetrile bestaat. Toen senator Edward Kennedy in 1977 te horen kreeg dat de Laetrileaanhangers zouden instemmen met een onderzoek bleek het dat zij het niet eens konden worden over een formule voor Laetrile. Het onderzoek ging niet door. Ondanks al de verschillende meningen over de Laetrile formule worden "Laetrile" en "amygdaline" tegenwoordig als synoniemen gebruikt, zowel door voor- als tegenstanders.
In juli 1980 begon de prominente Mayo Clinic in Minnesota aan een nieuw onderzoek. Ook hier bleek onenigheid over wat de juiste formule voor Leatrile zou moeten zijn. De onderzoeksgroep bestond uit kankerpatiënten waarvoor geen andere behandeling effectief was gebleken of voor wie geen behandeling bekend was. Een deel werd niet behandeld en een deel kreeg Laetrile. Het enige verschil in de uitkomst na 4,8 maanden was dat de patiënten die met Laetrile behandeld waren flink wat cyanide in hun bloed bleken te hebben, soms met bijna dodelijke hoeveelheden.1 In de literatuur kan men een aantal gevallen van cyanidevergiftiging door het gebruik van "Laetrile" vinden, inclusief dodelijke.2
Betekende de uitkomst van dit onderzoek het einde van Laetrile? Nee, integendeel. In zowel de USA als Nederland lijkt op het ogenblik zelfs een heropleving van het gebruik. Als u bij Google (zoek op abrikozenpitten+kanker) kijkt dan ziet u dat er volop bittere abrikozenpitten worden aangeboden. De verhalen erbij zijn veel mooier dan hierboven. Dit keer zijn het primitieve volkeren in de Himalaya's en de Kaukasus, eskimo's, Hopi's en Navaho's die geen kanker krijgen omdat hun eten rijk was – nou nee, niet aan abrikozenpitten, want die krijgen eskimo's niet zo gemakkelijk te eten, maar aan nitriloside. Abrikozenpitten zijn hier rijk aan, maar hoe de eskimo's aan hun nitriloside kwamen wordt niet vermeld. En u raadt het al, Laetrile is een nitriloside.
Abrikozenpitten? Alweer een natuurlijk middel dat niet baat, maar wel heel erg kan schaden.
Kwakzalverij.nl
De VWA waarschuwt nu voor wilde abrikozenpitten uit China, Turkije, Pakistan en Uzbekistan. Ze bevatten extra veel blauwzuur
Kwakzalverij.nl
Abrikozenpitten bevatten amygdaline. Deze stof werd in 1830 door twee Franse scheikundigen geïsoleerd. Ruim 60 jaar later werd het in Duitsland uitgeprobeerd als een mogelijk antikankermiddel, maar dat onderzoek werd gestopt omdat amygdaline ineffectief was en bovendien veel te giftig. In de aanwezigheid van enzymen wordt het omgezet in glucose, benzaldehyde en blauwzuur (waterstofcyanide). Iedere lezer van detectivestories weet wat blauwzuur doet.
Maar dat was niet het einde van het verhaal. In het begin van de 50er jaren begonnen Ernst T. Krebs Sr. en Ernst Krebs Jr. een "veredelde" vorm van amygdaline te gebruiken voor de behandeling van kankerpatiënten. Deze vorm noemden zij "Laetrile". Over het hoe en waarom ze tot deze ontdekking kwamen vertelden zij verschillende verhalen. De waarheid zal wel niet meer te achterhalen zijn, evenmin als de datum van ontdekking.
Volgens de theorie bevatten kankercellen veel enzymen die amygdaline omzetten in kankerceldodend cyanide. Gezonde cellen, echter, bevatten juist een enzym dat cyanide onschadelijk maakt. Hoe mensen ooit door blauwzuur vergiftigd zijn geraakt, zal voor hen die dit verhaal geloven wel een groot raadsel zijn. De "ontdekking" van Laetrile volgde kort op die van een aantal andere vitaminen. Wat was er mooier dan Laetrile ook als vitamine te bestempelen: vitamine B17. Om vervolgens te beweren dat kanker een tekort aan vitamine B17 is. De Food and Drug Administration (FDA) trapte daar niet in en Laetrile werd niet als een geneesmiddel toegelaten.
Denk overigens niet dat er een vaste formule voor Laetrile bestaat. Toen senator Edward Kennedy in 1977 te horen kreeg dat de Laetrileaanhangers zouden instemmen met een onderzoek bleek het dat zij het niet eens konden worden over een formule voor Laetrile. Het onderzoek ging niet door. Ondanks al de verschillende meningen over de Laetrile formule worden "Laetrile" en "amygdaline" tegenwoordig als synoniemen gebruikt, zowel door voor- als tegenstanders.
In juli 1980 begon de prominente Mayo Clinic in Minnesota aan een nieuw onderzoek. Ook hier bleek onenigheid over wat de juiste formule voor Leatrile zou moeten zijn. De onderzoeksgroep bestond uit kankerpatiënten waarvoor geen andere behandeling effectief was gebleken of voor wie geen behandeling bekend was. Een deel werd niet behandeld en een deel kreeg Laetrile. Het enige verschil in de uitkomst na 4,8 maanden was dat de patiënten die met Laetrile behandeld waren flink wat cyanide in hun bloed bleken te hebben, soms met bijna dodelijke hoeveelheden.1 In de literatuur kan men een aantal gevallen van cyanidevergiftiging door het gebruik van "Laetrile" vinden, inclusief dodelijke.2
Betekende de uitkomst van dit onderzoek het einde van Laetrile? Nee, integendeel. In zowel de USA als Nederland lijkt op het ogenblik zelfs een heropleving van het gebruik. Als u bij Google (zoek op abrikozenpitten+kanker) kijkt dan ziet u dat er volop bittere abrikozenpitten worden aangeboden. De verhalen erbij zijn veel mooier dan hierboven. Dit keer zijn het primitieve volkeren in de Himalaya's en de Kaukasus, eskimo's, Hopi's en Navaho's die geen kanker krijgen omdat hun eten rijk was – nou nee, niet aan abrikozenpitten, want die krijgen eskimo's niet zo gemakkelijk te eten, maar aan nitriloside. Abrikozenpitten zijn hier rijk aan, maar hoe de eskimo's aan hun nitriloside kwamen wordt niet vermeld. En u raadt het al, Laetrile is een nitriloside.
Abrikozenpitten? Alweer een natuurlijk middel dat niet baat, maar wel heel erg kan schaden.
Kwakzalverij.nl
De VWA waarschuwt nu voor wilde abrikozenpitten uit China, Turkije, Pakistan en Uzbekistan. Ze bevatten extra veel blauwzuur
In februari 2006 waarschuwden we al voor het gebruik van abrikozenpitten bij kanker. Aan het einde van het bericht werd verwezen naar primitieve volkeren in de Himalaya's en de Kaukasus die geen kanker zouden krijgen. Dat krijgen ze dus wel degelijk. Het laatste nieuws van de Voedsel en Waren Autoriteit (VWA) is dat abrikozenpitten uit deze streken, zoals China, Turkije, Pakistan en Uzbekistan, nu ook in ons land verkrijgbaar zijn. De VWA waarschuwt nu voor deze wilde abrikozenpitten omdat ze allesbehalve veilig zijn doordat ze hoge concentraties blauwzuur kunnen bevatten.
Voor volwassenen kan30 gram van deze pitten al dodelijk zijn. Maar de giftigheid ervan is afhankelijk van het lichaamsgewicht, dus voor kinderen ligt die grens nog veel lager. Wat het VWA-bericht niet noemt, maar het bijbehorende rapport (zie pdf rechtsboven) van het RIVM wel opmerkt, is dat die lagere grens voor de dodelijke giftigheid ook voor mensen met 'suboptimale voedings- / gezondheidstoestand' geldt. Dit is natuurlijk juist het geval bij kankerpatiënten als die toch die giftige abrikozenpitten gaan slikken. Reclame voor deze pitten als middel tegen kanker staat nog steeds volop op Nederlandse websites.
De VWA heeft het over waarschuwingen op consumentenverpakkingen, maar waarom is het eigenlijk nodig om zoiets gevaarlijks vrij aan de consument te verkopen zonder dat de werkzaamheid bij kanker is aangetoond? Wij dachten dat de Warenwet aangeeft dat voedsel veilig dient te zijn. Abrikozenpitten zijn dat niet.
Voor volwassenen kan
De VWA heeft het over waarschuwingen op consumentenverpakkingen, maar waarom is het eigenlijk nodig om zoiets gevaarlijks vrij aan de consument te verkopen zonder dat de werkzaamheid bij kanker is aangetoond? Wij dachten dat de Warenwet aangeeft dat voedsel veilig dient te zijn. Abrikozenpitten zijn dat niet.
Kwakzalverij.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)